Πόση σημασία δίνουμε στο παιδί που τα καταφέρνει θαυμάσια να διαβάζει χάρτες, να ζωγραφίζει, να κατασκευάζει, να παίζει μουσικά όργανα, να ανακαλύπτει νέες ιδέες, να συνεργάζεται, να εκφράζει τα συναισθήματά του, να έχει αυτοπειθαρχία, να πρωτοπορεί σε ομαδικά παιχνίδια;
Η σύγχρονη παιδαγωγική προτείνει ένα σχολείο με επίκεντρο το παιδί, που να βασίζεται δηλαδή στις ανάγκες, στα ενδιαφέροντα και στις ικανότητές του και να περιλαμβάνει διαρκή αξιολόγηση των ικανοτήτων και των κλίσεών του. Οι παιδαγωγοί πρέπει να προσφέρουν στους μαθητές ένα περιβάλλον με πολλά ερεθίσματα και να τους αφήνουν πολλές δυνατότητες για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους. Σήμερα πρέπει να θεωρήσουμε το μαθητή όχι παθητικό δέκτη της γνώσης, αλλά συνοδοιπόρο στην ανακάλυψη, ενεργό συμμέτοχο στην εκπαιδευτική διαδικασία μέσα από δραστηριότητες, που θα του δίνουν τη δυνατότητα να αναδείξει τα ταλέντα του, να ανακαλύψει τον εαυτό του.
Ένας μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών έχει πεισθεί πως σήμερα ο μαθητής θέλει το δάσκαλο βοηθό στην πορεία του για την ανακάλυψη της γνώσης. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι ο μαέστρος που θα συντονίσει τις διαφορετικότητες στην τάξη του, που θα ανακαλύψει τις κλίσεις και τις ικανότητές τους, θα αναδείξει τις «κρυμμένες» νοημοσύνες τους και θα συνθέσει τη μελωδία της επιτυχίας, της χαράς και της συμμετοχής με την καθημερινή του δουλειά στην τάξη.
Εδώ και δέκα χρόνια τέτοια προγράμματα υλοποιούνταν στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, Αγωγή Υγείας, με το πιλοτικό πρόγραμμα «Ευέλικτη Ζώνη» μέσα από σχέδια εργασίας βασισμένα στις παιδαγωγικές θεωρίες της βιωματικής μάθησης και της διαθεματικότητας. Αντί να πιέζονται τα άτομα να αποκτήσουν δεξιότητες μέσα από ασκήσεις, ενθαρρύνονται να εμπλακούν προσωπικά σε σκοπούς για την εξυπηρέτηση των οποίων μαθαίνουν τις σχετικές δεξιότητες. Αντί να υπηρετούμε στατικούς σκοπούς, προετοιμάζουμε τα παιδιά για έναν κόσμο, που αλλάζει και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς.
Ο δάσκαλος είναι αυτός που ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα. Δεν είναι πια εκείνος που μεταδίδει μια γνώση έτοιμη, μια μπουκιά κάθε μέρα. Είναι ένας ενήλικος που βρίσκεται με τα παιδιά, για να εκφράσει ό,τι καλύτερο έχει, να αναπτύξει τη δημιουργία, τη φαντασία, την εποικοδομητική ενασχόληση με δραστηριότητες που παράγουν έργα ζωγραφικά, πλαστικά, θεατρικά, μουσικά, συναισθηματικά… Σ’ ένα τέτοιου είδους σχολείο το παιδί δεν είναι πια «καταναλωτής» κουλτούρας και αξιών, αλλά δημιουργός και παραγωγός αξιών και κουλτούρας…
Δάσκαλοι, παιδιά και γονείς θα αγαπήσουν αυτό το νέο τρόπο δουλειάς, όταν θα ανακαλύψουν πόσο χαρούμενα θα έρχονται τα παιδιά στο σχολείο.