Σήμερα οι μαθητές φτάνουν να εργάζονται 10 ώρες την ημέρα (6 στο σχολείο και 4 στο σπίτι) και πολλές φορές δεν έχουν ελεύθερα ούτε τα Σαββατοκύριακα! Τα παιδιά όλη την μέρα τρέχουν και δεν προλαβαίνουν!
Τα μαθήματα, τα αγγλικά, η μουσική, ο χορός, το κομπιούτερ και κάθε τι που θεωρείται απαραίτητο ή «της μόδας». Χρόνος για παιχνίδι δε μένει. Και πρέπει να πάνε και στο γυμναστήριο, αφού δεν έχουν ευκαιρίες να κινηθούν και να ξεδώσουν!
Τα σχολεία μεταδίδουν γνώσεις, αλλά δε μαθαίνουν τα παιδιά να ζουν. Δεν τους λένε ότι το διάλειμμα είναι το ίδιο σπουδαίο με το μάθημα και ότι δε θα γίνουν άνθρωποι σωστοί μόνο διαβάζοντας, γράφοντας και ακούγοντας τους δασκάλους τους, αλλά και παίζοντας και φωνάζοντας και μαλώνοντας και κλωτσώντας ένα τόπι, έστω και πάνινο! Γονείς και παιδιά ζουν μέσα στο άγχος. Ξενυχτούν διαβάζοντας ή βλέπουν τηλεόραση. Παραπονούνται, ότι δεν έχουν φίλους, χρόνο και χώρους ελεύθερους, για να παίξουν!
Το αυτενεργώ με το πρόγραμμα και την οργάνωσή του προσφέρει τη δυνατότητα στο μαθητή του Δημοτικού και του Γυμνασίου να μελετήσει τα μαθήματα της επόμενης ημέρας με την επίβλεψη μιας δασκάλας, που θα τον βοηθήσει κιόλας, αν χρειαστεί, να μάθει μια ή δυο ξένες γλώσσες και πληροφορική, ν’ ασχοληθεί με τη μουσική και το χορό, τα καλλιτεχνικά, το θέατρο, τον αθλητισμό. Να παρακολουθήσει εκπαιδευτικές ταινίες σε μεγάλη οθόνη, να παίξει στα γήπεδα, να κάνει ομάδα με τους φίλους του και να γυρίσει στο σπίτι διαβασμένο, ήρεμο, χορτάτο από γνώσεις, εμπειρίες, δημιουργία και παιχνίδι. Πρόκειται για ένα πρωτοπόρο σχολείο, που έχει στόχο να «μάθει τα παιδιά να μαθαίνουν και να χαίρονται». Οι γονείς και οι δάσκαλοι συνήθως έχουν πρώτο στόχο να δημιουργήσουν «επιτυχημένα παιδιά», δηλαδή άριστους μαθητές, που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της σχολικής μάθησης και κατακτούν τις γνώσεις που τους προσφέρουμε.
Είμαστε σίγουροι όμως ότι ένα «επιτυχημένο» παιδί θα είναι και ευτυχισμένο; Πόσοι «άριστοι» δεν πνίγηκαν στις εσωτερικές τους αντιφάσεις και στον ωκεανό των παθών τους και κατάντησαν δυστυχισμένοι άνθρωποι;
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να αναθεωρήσουμε τους στόχους και την τακτική μας και να προσπαθήσουμε να κάνουμε όχι μόνο καλούς μαθητές, αλλά και «ισορροπημένα και ευτυχισμένα παιδιά»; Και με ποιο τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτά τα παιδιά;